1. Anasayfa
  2. Psikoloji

Anksiyete Nedir: Tanı Belirtileri ve Küçük Çocuklarda Anksiyete

Anksiyete Nedir: Tanı Belirtileri ve Küçük Çocuklarda Anksiyete
0

Anksiyete Tarihi

Kaygı evrimsel bir avantajdır, hayatta kalmak için gereklidir ve bir kişiye tehlikeli durumlardan uzak durmasını söylemektedir (Crocq, 2015). Bununla birlikte, bu kaygı günlük yaşama müdahale ettiğinde ve yeterli uyaran olmadan son derece rahatsız edici bir durum haline gelir (Rose ve Devine, 2014). Dördüncü ve beşinci yüzyıllarda M.Ö. filozofları ve doktorları normal ve patolojik korku ve kaygı biçimlerini belgelemeye başladılar (Horwitz, 2013). 17. yüzyılda Robert Burton, içselleştirici semptomların olumsuz etkilerini özetleyen Melankoli Anatomisi kitabında kaygı hakkında yazdı (Crocq, 2015; Bandelow ve Michaelis, 2015). Günümüzde melankoli, anksiyete dahil olmak üzere bir dizi tanıya bölünebilir. 18. yüzyılda panik ataklar, ayrı bir bozukluk yerine melankolinin bir belirtisi olarak sınıflandırıldı (Crocq, 2015).

Tüm anksiyete bozuklukları DSM-I’de fobi olarak adlandırıldı ve bu tanı çocuklara özgü değildi (Huberty, 2012). DSM-II’ye kadar “aşırı tepki” nin çocuklukta teşhis edilebilecek belirli bir kategorisi yoktu (Huberty, 2012). Bu dahil etme, çocuklarda anksiyete bozukluklarını teşhis ve tedavi etme hareketinin başlangıcıydı (Huberty, 2012). DSM-III, kaygıyı bir spesif durum olarak tanımlayan ilk kişiydi ve birçok alt kaygı kategorisini içeriyordu (Crocq, 2015). DSM-III ayrıca üç çocuğa özgü anksiyete bozukluğunu da içermektedir: çocukluk ve ergenlikten kaçınma bozukluğu, aşırı rahatsızlık bozukluğu ve ayrılma anksiyetesi bozukluğu (Huberty, 2012). DSM-V, anksiyete alt kategorilerini ayırmak ve teşhis etmek için nörobiyolojik, genetik ve psikolojik özellikleri kullandı ve tanının bir parçası olarak beyin fonksiyonunu ilk kullanan kişi oldu (Crocq, 2015).

Anksiyete ve Tanı Belirtileri

Günümüzde DSM-V, genel anksiyete bozukluğu, fobik bozukluklar, panik bozukluklar ve travma sonrası stres bozukluğu dahil olmak üzere dört ana kaygı bozukluğunun alt tipini tanımlamaktadır (Rose ve Devine, 2014). Her anksiyete bozukluğu ancak anksiyetenin nedeni bir maddeye veya başka bir zihinsel bozukluğa bağlı olmadığında teşhis edilebilir (Amerikan Psikiyatri Birliği [APA], 2013). Her anksiyete bozukluğu arasında anksiyeteye neden olan cisimler veya durum tipleri ile ilgili farklılıklar vardır (Amerikan Psikiyatri Birliği [APA], 2013). Halen çalışmaların çoğu Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu, Karşıt Meydan Okuma Bozukluğu ve Davranış Bozukluğu semptomlarında ırksal farklılıklara odaklanmaktadır. Az sayıda çalışma okul çağındaki gençlerde Yaygın Anksiyete Bozukluğu ve Agorafobi semptomlarındaki ırksal farklılıklara odaklanmıştır. Bu nedenle, bu çalışma özellikle bu bozuklukların semptomlarına odaklanacaktır.

Yaygın Anksiyete Bozukluğu, bireyin kontrol edilmesini zor bulduğu okul ve iş performansı da dahil olmak üzere birçok alanda “kalıcı ve aşırı kaygı ve endişe” dir (Amerikan Psikiyatri Birliği [APA], 2013). Yaygın Anksiyete Bozukluğu yaşayan bireylerde de bazı fiziksel belirtiler olacaktır. Bu fiziksel semptomlardan bazıları uyku bozukluğu, huzursuz hissetme, kas gerginliği, kolayca yorgunluk ve konsantrasyon güçlüğüdür (Amerikan Psikiyatri Birliği [APA], 2013).

Agorafobi, aşağıdaki durumlardan en az ikisi hakkında endişeli veya korkulu bir birey tarafından sınıflandırılır: toplu taşıma araçlarını kullanma, açık alanlarda olma, kapalı yerlerde olma, sıraya girme veya kalabalıkta olma veya tek başına evin dışında olma (Amerikan Psikiyatri Derneği, 2013). Bu korku, panik meydana gelirse kaçmanın veya yardımın zor olabileceğine inanan ve kaygıya neden olabilecek tüm durumlardan kaçınması muhtemel olan kişiden kaynaklanmaktadır (Amerikan Psikiyatri Birliği [APA], 2013).

Küçük Çocuklarda Kaygı

Sıfır ila dört yaş arasındaki çocukların bir anksiyete bozukluğu ile özdeşleşmesi nadirdir (Huberty, 2012). Bununla birlikte, ayrılık kaygısı belirtileri genellikle küçük çocuklar yeni durumlara maruz kaldıklarında görülür, ancak belirtiler genellikle birkaç gün sonra durur (Huberty, 2012).

Lavigne ve ark. ark. (2009), okul öncesi öğrencilerin% 1’inden azında genel anksiyete bozukluğu belirtileri görülmüştür. Bununla birlikte, Huberty’ye (2012) göre, genel anksiyete bozukluğu başlangıcı her yaşta ortaya çıkabilir ve çocukların% 3’ünü etkiler. Shamir-Essakow, Ungerer ve Rapee (2005), anksiyete belirtilerinin en çok endişeli anneleri olan, davranışsal olarak inhibe edildiğini ve güvensiz şekilde bağlandığını ortaya koymuştur. Lavigne ve diğ. ark. (2009), ırklar arasında kaygı varsa oranlarda anlamlı bir farklılık bulmamıştır.

Irksal Gruplar Arasındaki Farklar

Birleşik Devletler nüfusu büyüdükçe çeşitliliği de artmaktadır (Wu & Wyman, 2016).
ABD Nüfus Sayımına göre, ABD’de 300 milyondan fazla insan var. Nüfusun çoğunluğu (% 65,8) beyaz,% 2,1 Afro-Amerikan,% 0,9 Amerikan Yerlisi veya Alaska Yerli,% 0,3 Asya,% 4,6 iki veya daha fazla yarış ve% 26,2’si başka bir ırk olarak tanımlamaktadır (ABD Nüfus Sayımı, 2016). ABD Nüfus Sayım Bürosu da ABD’nin zaman geçtikçe daha çeşitli hale geleceğini tahmin ediyor.

Birçok çalışma, duygudurum bozuklukları, şizofreni, obsesif kompulsif bozukluk (OKB), depresyon, anksiyete, yeme bozuklukları ve saldırganlık gibi teşhis edilebilir psikiyatrik hastalık belirtileri arasında ırksal farklılıkların olduğunu göstermektedir (Latzman ve diğerleri, 2011; Wu ve Wyman, 2016; McLaughlin ve diğerleri, 2007; Romero-Acosta ve diğerleri, 2014; Neighbors ve diğerleri, 2003). Coleman ve diğ. (2016), Afrikalı Amerikalılara şizofreni tanısı koyma olasılığının beyazlardan neredeyse iki kat daha fazla olduğunu bulmuşlardır. Chen, Killeya-Jones ve Vega (2005), ergen Latino nüfusunun Avrupa Amerikalı gençlere kıyasla kaygı bozukluğu oranlarında anlamlı derecede yüksek olduğunu bulmuştur. Ayrıca Meksikalı Amerikalı gençlerin Afrikalı Amerikalı ya da Avrupa Amerikalı gençlerden daha yüksek kaygı bozukluğu oranlarına sahip oldukları bildirilmiştir (Chen, Killeya-Jones ve Vega; 2005). Asnaani, et. (2010), İspanyol ve Asyalı Amerikalıların beyaz Amerikalılara kıyasla birçok anksiyete bozukluğu için tanı ölçütlerini karşılama olasılıklarının daha düşük olduğunu bulmuşlardır. Afrikalı Amerikalılar genel anksiyete bozukluğu ve sosyal anksiyete bozukluğu ile teşhis edilme olasılığının daha düşük olmasına karşın, beyaz, İspanyol ve Asyalı Amerikalılara kıyasla Travma Sonrası Stres Bozukluğu teşhisi konması daha olasıdır (Asnaani ve diğerleri, 2010).

Compton, Nelson ve March (2000), Afrikalı Amerikalı öğrencilerin beyazlıklardan ayrılık kaygısı belirtileri bildirme olasılıklarının daha yüksek olduğunu bildirmiştir. Belirli anksiyete bozukluklarının ırklara göre farklılıkları yayınlanmamıştır.

Coleman ve diğ. ark. (2016) Yerli Amerikalılar hariç tüm renk insanlarının (Afro-Amerikan, Asya ve Latin / a), teşhis edilen psikiyatrik durum oranlarının beyazlardan daha düşük olduğunu bulmuşlardır. Farklılığın nedenini açıklamaya çalışan birçok teori vardır. Bazıları akıl hastalıklarının oranlarında gerçek farklılıklar olduğuna inanır, bazıları ise bozuklukları teşhis etmek için kullanılan araçların ve klinik yargı kullanımının renk insanlarını tanımlama olasılığının daha düşük olduğunu teorize eder (Lancaster ve ark., 2015; Neighbors ve ark. , 2003). Diğer bir teori ise beyaz insanların daha az hasta olduğu görüşündedir ve klinisyenler azınlıklardaki psikiyatrik belirtileri beyazlardan daha ciddi görmektedir (Strakowski ve ark. 1996). Diğerleri, farkın en azından bir kısmının, ırksal gruplar arasındaki semptomların sunumundaki bir farklılıktan ve tanı kılavuzunda listelenen kültürel olarak spesifik zihinsel hastalık sunumlarının olmamasından kaynaklandığını söylüyor (Strakowski ve ark., 1996; Lancaster ve ark. , 2015). Breslau ve diğ. ark. (2006), bunun renkli insanlarda psikiyatrik bozukluklar için yaşam boyu riskinin azalmasından kaynaklandığını belirtmiştir. Nedeni ne olursa olsun, teşhis arasında bu gibi farklılıkların olması, renk hastalarının tedavisi ve sonuçları üzerinde olumsuz bir etkiye sahip olabilir, çünkü zihinsel sağlık sonuçlarını etkileyebilecek daha az renk için yönlendirilen ve tedavi gören daha az insan vardır (Neighbors et. Al. , 2003)

Sonuç

Son birkaç on yıl içinde, anksiyete bozukluklarının yaygınlığı giderek artmaktadır ve şu anda dünya çapında teşhis edilen en yaygın yedinci durumdur (Rose ve Devine, 2014). Anksiyete, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki en tedavi edilmemiş akıl hastalıklarından biridir ve ciddi sosyal, duygusal ve sosyoekonomik sonuçlara yol açabilir (Towe-Goodman ve diğerleri, 2015; Mazzone ve diğerleri, 2007; Berg, 1992; Kessler, Foster, Saunders ve Stang, 1995). Birçok çalışma, anksiyete dahil olmak üzere teşhis edilebilir psikiyatrik hastalık belirtileri arasında ırksal farklılıkların var olduğunu göstermektedir (Latzman ve ark., 2011; Wu ve Wyman, 2016; McLaughlin ve ark., 2007; Romero-Acosta ve ark., 2014; Komşular ve diğerleri, 2003). Bununla birlikte, genel anksiyete bozukluğu ve agorafobi gibi teşhis edilebilir anksiyete bozukluklarının ırk ve bildirilen semptomları arasındaki farklılıkları inceleyen az sayıda çalışma bulunmaktadır.

Bu Yazıya Tepkiniz Ne Oldu?
  • 0
    be_endim
    Beğendim
  • 0
    alk_l_yorum
    Alkışlıyorum
  • 0
    e_lendim
    Eğlendim
  • 0
    d_nceliyim
    Düşünceliyim
  • 0
    _rendim
    İğrendim
  • 0
    _z_ld_m
    Üzüldüm
  • 0
    _ok_k_zd_m
    Çok Kızdım
Paylaş
İlginizi Çekebilir

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir